کاربردهای آلوگرافت در جراحی های زیبایی

اولین استفاده از آلوگرافت ها در سال 1964 در اکوادور با هدف بازسازی انجام شد. از آن زمان به بعد به تدریج با پیشرفت مهندسی بافت، آلوگرافت ها کاربردهای گسترده ای پیدا کردند. 4 آلوگرافت ها در حوزه های مختلفی برای جراحی های زیبایی و پلاستیک و اعمال جراحی بازسازی (Reconstructive Operations) مورد استفاده قرار می گیرند:

درمان های مرتبط با سوختگی
رینوپلاستی
دندانپزشکی

موارد دیگر مثل بازسازی چهره (برای مثال با استفاده از Preserved Cartilage) و نقص های مادرزادی

هر جایی که نیاز به احیای بافت باشد، آلوگرافت ها می توانند مورد استفاده قرار بگیرند. بافت هایی که معمولاً در جراحی های بازسازی زیبایی مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از:

غضروف ها
استخوان
پوست
بافت ها یا اعضای دیگر بدن

مهم ترین چالشی که در پیوند یک آلوگرافت وجود دارد، واکنش ایمنی بدن است. در صورت وجود عوامل برانگیزاننده واکنش ایمنی بدن گیرنده، عمل پیوند نمی تواند موفقیت آمیز باشد؛ اما با پیشرفت هایی که در مهندسی بافت صورت گرفته این مشکل تا حد زیادی برطرف شده است.

درمان های مرتبط با سوختگی

در سوختگی ها به ویژه سوختگی های شدید و وسیع، از آلوگرافت های پوستی استفاده می شود. سوختگی های شدید به عنوان زخم های پیچیده طبقه بندی می شوند که درمان آن ها بسیار مشکل است.

آلوگرافت های پوستی در زخم های پیچیده نظیر زخم های دیابتی نیز کاربرد گسترده ای دارند. در مقاله ای که مورمن ایی و همکارانش منتشر کردند؛ 85 مورد درمان با آلوگرافت برای 33 بیمار را مورد مطالعه قرار دادند. در این بررسی ها آلوگرافت به عنوان پوشش بیولوژیکی مورد استفاده قرار گرفت. مشکل در بهبود زخم، سوختگی غیر قابل درمان، کارسینوما، اسکارهای ناپایدار، کوتاه شدن پوست، از جمله مواردی بودند که آنها برای درمان از آلوگرافت استفاده کردند. در 84 مورد (32 بیمار) زخم با موفقیت پوشش داده شد.

جراحی های زیبایی بینی و رینوپلاستی

به کارگیری کارتیلج یا غضروف در جراحی های زیبایی بینی مدت هاست که مورد استفاده بوده است. در ابتدا از غضروف بینی بیمار برای این منظور استفاده می شد؛ اما گاهی این غضروف برای عمل جراحی کافی نیست. راه حل اولیه، استفاده از غضروف سایر قسمت های بدن بیمار بوده است. اما این کار باعث ناخوشی بیشتر بیمار و باقی ماندن آثار زخم بر بدن او می شود. برای اجتناب از این مشکلات، استفاده از آلوگرافت کارتیلج مرسوم شده است، که با حذف عوارض استفاده از غضروف بدن بیمار، نتایج خوب و طولانی مدت را به دنبال دارد.

در سال 2018، دو پزشک به نام های جرمن وارگاس و رافائل بیگوریا، مقاله ای را منتشر کردند که نتایج مطالعات صورت گرفته روی 105 بیمار بین سال های 2012 تا 2017 را نشان می داد. این بیماران با استفاده از آلوگرافت های کارتیلج، عمل جراحی زیبایی بینی انجام دادند. آنها نتایج این مطالعات را این گونه گزارش دادند:

استفاده از آلوگرافت کارتیلج در بیماران ما یک ابزار ثابت شده بوده است که می تواند به ما کمک کند تا نتایج جراحی زیبایی بیمار را مدیریت کنیم. این آلوگرافت ها این فرصت را برای ما فراهم می کنند که از بانک عضروف استفاده کنیم و بنابراین برش های کمتری در بدن بیمار ایجاد کنیم و زخم های کمتری به جا بگذاریم.

از نظر این دو پزشک اتوگرافت یک گزینه استاندارد و در واقع بهترین گزینه برای پیوند است. چرا که اتوگرافت ها پایین ترین نرخ اکستروژن، جذب مجدد و واکنش ایمنی را دارند. ولی متاسفانه استفاده از اتوگرافت ها معمولا نیازمند میدان های جراحی متعدد، مدت زمان بیهوشی طولانی تر، و جراحت و عوارض بیشتر در محل های برداشت بافت است. وجود این مسائل باعث شده است تا استفاده از آلوگرافت ها تبدیل به یکی از گزینه های رایج شود.

دندانپزشکی

در دندانپزشکی، آلوگرافت های استخوانی به عنوان پرکننده و داربست استفاده می شوند تا تشکیل استخوان و بهبود جراحت های ایجاد شده تسهیل شود. این آلوگرافت ها دارای جذب بیولوژیکی هستند و هیچگونه واکنش آنتی ژن-آنتی بادی ندارند. گرافت های استخوانی به عنوان منبعی از مواد معدنی عمل می کنند که باعث القای تشکیل استخوان جدید می شود.⁵ برای مثال در ایمپلنت های دندانی برای دندان از دست رفته، این آلوگرافت ها کاربرد زیادی دارند که هم از نظر زیبایی و هم از نظر کارکرد از اهمیت زیادی برخوردار هستند. در اینجا هم استفاده اتوگرافت به عنوان راه حل استاندارد در نظر گرفته می شود؛ اما با توجه به مشکلاتی که دارد؛ از جمله افزایش درد، عفونت، پیچیده تر شدن عمل جراحی، کمبود منبع بافت و غیره، باعث شده است استفاده از گرافت های دیگر مطرح شود. آلوگرافت های استخوانی یک جایگزین موثر و قابل پیش بینی برای این منظور در نظر گرفته می شوند.

در دندانپزشکی انواع دیگر آلوگرافت مثل آلوگرافت های پوستی نیز معمولا با هدف تثبیت بافت به کار می روند. گاهی بعد از ایمپلنت استخوانی نیاز به تقویت لثه و یا ضخیم تر کردن بافت اطراف ایمپلنت وجود دارد.

منابع:

1- J. Komender, et. al, Preserved Tissue Allografts in Reconstructive Surgery, Cell and Tissue Banking volume 2, pages103–112(2001)

2- German Vargas, MD and Rafael Biguria, MD, Cartilage Allografts for Aesthetic Nose Surgery: A Viable Option, 2018, DOI: 10.1097/GOX.0000000000001859

3- Moerman E, The temporary use of allograft for complicated wounds in plastic surgery, Burns. 2002 Oct;28 Suppl 1:S13-15.

4- Ted Welman, Vincenzo Villani, Kumaran Shanmugarajah & Shehan Hettiaratchy (2015) From Kidney Transplants to Vascularized Composite Allografts: The Role of the Plastic Surgeon in Transplantation, Vascularized Composite Allotransplantation, 2:4, 71-74, DOI: 10.1080/23723505.2016.11978

5- Prasanna Kumar, Belliappa Vinitha, and Ghousia Fathima, Bone grafts in dentistry, J Pharm Bioallied Sci. 2013 Jun; 5(Suppl 1): S125–S127.

6- https://www.oralhealthgroup.com/features/1003918360/

تهیه کننده: شاهین نقوی