ارزیابی بالینی و هیستومورفومتری افزایش برآمدگی آلوئولی جانبی با استفاده از آلوگرافت کورتیکوکانسلوس خشک شده با انجماد

ارزیابی بالینی و هیستومورفومتری افزایش برآمدگی آلوئولی جانبی با استفاده از Bone Block  آلوگرافت کورتیکوکانسلوس خشک شده با انجماد

 

چکیده:

افزایش برجستگی افقی (horizontal ridge augmentation) با آلوگرافت به دلیل میزان موفقیت مناسب و عدم وجود معایب اتوگرافت توجهات زیادی را به خود جلب نموده است. آلوگرافت بلوک کورتیکوکنسلوس به اندازه کافی در انسان مورد مطالعه قرار نگرفته است. بنابراین، هدف این مطالعه این است که از نظر بالینی و هیستومورفومتریک، افزایش عرض برجستگی (ridge width) را پس از افزایش برجستگی افقی (horizontal ridge) با استفاده از bone block کورتیکوکنسلوس و نیز موفقیت آمیز بودن ایمپلنت انجام شده را پس از 12 تا 18 ماه پس از کاشت، ارزیابی نماید.

در 10 بیمار دریافت کننده ایمپلنت (3 زن، 7 مرد؛ میانگین سنی ¼ 45 سال)، برجستگی های آلوئولی فک بالا با استفاده از بلوک های آلوگرافت استخوانی خشک شده با انجماد به صورت افقی افزایش یافت. عرض برآمدگی قبل از augmentation، بلافاصله پس از augmentation، و 6 ماه بعد در جراحی ورود مجدد برای کاشت، اندازه گیری شد. جراحی در نقاط 2 میلی متر (A) و 5 میلی متر (B) در منطقه راس به تاج (apically to the crest) انجام  شد و هسته های بیوپسی از محل کاشت به دست آمد. . موفقیت ایمپلنت2.7 ± 15.1 ماه پس از کاشت (محدوده ¼ 12-18 ماه) ارزیابی شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های  Friedman  و  Dunn (05/0 ¼) تجزیه و تحلیل شدند.

در نقطه A، عرض برجستگی قبل از جراحی، بلافاصله بعد از آن و قبل از کاشت به ترتیب 2.77±0.37، 8.02±0.87 و 6.40±0.66 میلی متر بود. در نقطه B، عرض برجستگی به ترتیب قبل از جراحی، بلافاصله پس از جراحی و قبل از کاشت به ترتیب 3.40 ± 0.39، 9.35 ± 1.16 و 7.40± 1.10 میلی متر بود. آزمون Friedman افزایش قابل توجهی را در ridge widths ، هم در نقطه A و هم در نقطه B (هر دو P¼.0000) نشان داد. post-augmentation resorption حدود 1.5-2 میلی متر بود و از نظر آماری در نقاط A و B معنی دار بود (P، 0.05، Dunn). درصد استخوان تازه تشکیل شده، مواد باقیمانده پیوند و بافت نرم به ترتیب  33.0٪ ± 11.35٪ ، 37.50٪ ± 19.04٪ و 29.5٪ بود. التهاب به درجه 1 یا صفر محدود شد. 12 تا 18 ماه پس از کاشت، هیچ ایمپلنتی موجب درد نشد و همچنین اگزودا (exudates) یا پاکت ( pockets) را نشان نداد. از دست دادن استخوان رادیوگرافی 0.7±2.0 میلی متر (محدوده 1-3 ¼) بود. می‌توان نتیجه گرفت که افزایش برجستگی جانبی (lateral ridge augmentation) با بلوک‌های آلوگرافت کورتیکوکنسلوس ساخت شرکت همانندساز بافت کیش بنظر می رسد هم از نظر بالینی و هم از نظر بافت‌شناسی موفقیت‌آمیز باشد و پس از حداقل 12 ماه، ایمپلنت ها موفقیت بالینی مناسبی داشته باشند.

کلمات کلیدی: تقویت برجستگی جانبی، آلوگرافت بلوک کورتیکواسلوس، آلوگرافت استخوانی خشک شده با انجماد (FDBA)، ایمپلنت های دندانی، میزان موفقیت، هیستومورفومتریک

برای دانلود متن کامل مقاله، این کد را در google سرچ نمایید:  DOI: 10.1563/aaid-joi-D-16-00042

 

Clinical and Histomorphometric Assessment of Lateral Alveolar Ridge Augmentation Using a Cortico cancellous Freeze-Dried Allograft Bone Block

 Roya Shariatmadar Ahmadi¹, Ferena Sayar¹, Vahid Rakhshan², Babak Iranpour¹*, Jahanfar Jahanbani³, Ahmad Toumaj⁴, Nasrin Akhoondi⁵

 

1Department of Periodontics and Implant Research, Tehran Dental

Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.

2 Department of Dental Anatomy, Dental Faculty, Islamic Azad University,

Tehran, Iran.

3 Oral Pathology Department, Dental Branch Tehran, Islamic Azad

University, Tehran, Iran.

4 Private practice, Tehran, Iran.

5 Department of Mathematics, South Tehran Branch, Islamic Azad

University, Tehran, Iran.

 

Abstract

Horizontal ridge augmentation with allografts has attracted notable attention because of its proper success rate and the lack of disadvantages of autografts. Corticocancellous block allografts have not been adequately studied in humans. Therefore, this study clinically and histomorphometrically evaluated the increase in ridge width after horizontal ridge augmentation using corticocancellous block allografts as well as implant success after 12 to 18 months after implantation. In 10 patients receiving implants (3 women, 7 men; mean age ¼ 45 years), defective maxillary alveolar ridges were horizontally augmented using freeze-dried bone allograft blocks. Ridge widths were measured before augmentation, immediately after augmentation, and ;6 months later in the reentry surgery for implantation. This was done at points 2 mm (A) and 5 mm (B) apically to the crest. Biopsy cores were acquired from the implantation site. Implant success was assessed 15.1± 2.7 months after implantation (range ¼ 12–18 months). Data were analyzed using Friedman and Dunn tests (a ¼ 0.05). At point A, ridge widths were 2.77±0.37, 8.02±0.87, and 6.40±0.66 mm, respectively, before surgery, immediately after surgery, and before implantation. At point B, ridge widths were 3.40 ± 0.39, 9.35 ±1.16, and 7.40±1.10 mm, respectively, before surgery, immediately after surgery, and before implantation. The Friedman test showed significant increases in ridge widths, both at point A and point B (both P¼.0000). Post-augmentation resorption was about 1.5–2 mm and was statistically significant at points A and B (P, .05, Dunn). The percentage of newly formed bone, residual graft material, and soft tissue were 33.0% ± 11.35% (95% confidence interval [CI] ¼ 24.88%–41.12%), 37.50% 6 19.04% (95% CI ¼ 23.88%–51.12%), and 29.5%, respectively. The inflammation was limited to grades 1 or zero. Twelve to 18 months after implantation, no implants caused pain or showed exudates or pockets. Radiographic bone loss was 2.0±0.7 mm (range ¼ 1–3). It can be concluded that lateral ridge augmentation with corticocancellous allograft blocks might be successful both clinically and histologically. Implants might have a proper clinical success after a minimum of 12 months.

 

Keywords: lateral ridge augmentation, corticocancellous block allograft, freeze-dried bone allograft (FDBA), dental implants, success rate, histomorphometry

 

For full text, search this:  DOI: 10.1563/aaid-joi-D-16-00042